سیر تطور واژۀ«خرد» از اوستا تا کلیله و دمنه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

دانشگاه شیراز

10.22099/jchr.2025.52705.1009

چکیده

واژۀ«خرد» در سیر تمدن ایرانی با دگردیسی هایی فراوانی روبه‌رو بوده است. این واژه در متون زرتشتی اهمیتی خاص ‏داشته و تا امروز که به معنی عقل، عقلانیت، اندیشه و.... تثبیت شده، تحولاتی گسترده پشت سر نهاده است. خرد در متون ‏پیش از اسلام، با عقاید آیینی و مقدسِ زرتشتیان گره خورده بود. به باور زرتشتیان، خرد تدبیرِ اهورا مزدا در آفرینش جهان هستی بود، ‏پس از ورود اسلام به ایران، این واژه با آنکه وجهۀ اهورایی خود را حفظ کرد اما دگرگونی‌هایی در مدلول‌هایش رخ داد. بررسی این واژه در متونی چون اوستا، مینوی­خرد، شاهنامه‎‎ و دیوان شاعرانی چون رودکی و شهید بلخی ونیز آثاری چون ‏قابوسنامه و کلیله و دمنه می‌توان سیر تطور و دگردیسی مدلول­های این واژه را مشخص کرد و نشان داد که چگونه واژۀ خرد، از اصل ‏اهورایی و مقدس خود فاصله گرفته و در قرن ششم هجری­قمری در اثری مانند کلیله و دمنه، مدلولِ مفاهیمی چون زیرکی، حیله‌گری و فریب گشته است. در این دوره، واژۀ خرد و خردمند برخلاف اولین مدلول­های خود، دیگر حتمأ به آن امر مقدس و اهورایی اشاره ندارند، بلکه ابزاری است برای رسیدن به هدف. خردمند نیز، دیگر انسانِ در جست و جوی نیکی و پاک­منشی نیست بلکه کسی است که بتواند با ‏هر دستاویزی به هدف خود دست‎‎یابند.
     

کلیدواژه‌ها

موضوعات